Przejdź do zawartości

Carlos Costa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Carlos Costa
Państwo

 Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

22 kwietnia 1968
Barcelona

Wzrost

183 cm

Gra

praworęczna, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1988

Zakończenie kariery

1999

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

6

Najwyżej w rankingu

10 (18 maja 1992)

Australian Open

3R (1993)

Roland Garros

4R (1992, 1993)

Wimbledon

2R (1992−1994)

US Open

4R (1992)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

5

Najwyżej w rankingu

40 (18 września 1989)

Australian Open

3R (1993)

Roland Garros

QF (1989)

Carlos Costa (ur. 22 kwietnia 1968 w Barcelonie) − hiszpański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Atlanty (1996).

Prywatnie nie jest spokrewniony z Albertem Costą, również tenisistą.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Jako zawodowy tenisista Costa występował w latach 1988−1999.

Costa opierał swoją grę na topspinowych uderzeniach z głębi kortu (bekhend jednoręczny), rzadko szukając rozwiązań wolejowych.

Na początku lat 90. był zaliczany do najlepszych specjalistów gry na nawierzchni ziemnej, dzięki czemu wygrał 6 turniejów singlowych i w dalszych 7 dochodził do finałów, a w maju 1992 roku awansował na 10. miejsce w rankingu światowym. W grze podwójnej Hiszpan został mistrzem 5 turniejów, a w 3 kończył udział jako finalista. Najwyższe miejsce rankingowe w klasyfikacji gry podwójnej zajmował we wrześniu 1989 roku − nr 40.

W 1991 roku doszedł do 3 rundy wielkoszlemowego French Open oraz półfinałów turniejowych w Guarujrze i Florencji. Wiosną 1992 roku był jednym z wiodących graczy sezonu na kortach ziemnych − wygrał 2 pierwsze europejskie imprezy na tej nawierzchni w Estoril (po zwycięstwach w półfinale nad Emilio Sánchezem i w finale z Sergim Bruguerą) i Barcelonie (w półfinale pokonał Alberto Manciniego, w finale Magnusa Gustafssona), następnie doszedł do finału w Madrycie (w finale uległ Bruguerze), półfinału w Hamburgu (pokonał m.in. Andre Agassiego, przegrał z wiceliderem rankingu Stefanem Edbergiem) oraz finału Rzymie (pokonał m.in. Petra Kordę, przegrał w finale z Jimem Courierem). W świetle tych wyników zaliczano go do faworytów French Open, ale w Paryżu zdołał dojść do 4 rundy, gdzie Goranowi Ivaniševiciowi. Po mistrzostwach Francji grał już mniej skutecznie, notując m.in. 4 rundę podczas US Open.

W 1993 roku był w finale turnieju w Meksyku (przegrał z Thomasem Musterem) i ponownie doszedł do 4 rundy French Open. Tym razem w Paryżu zrewanżował się Ivaniševiciowi w 3 rundzie, ale w następnym meczu przegrał z Richardem Krajickiem (8:10 w piątym secie). Costa wyeliminował Ivaniševicia także w drodze do 3 rundy US Open (uległ Jamiemu Morganowi). Wcześniej wygrał turniej w Hilversum, pokonując w decydującym meczu Magnusa Gustaffsona. Drugi tytuł w sezonie 1993 zdobył pod koniec roku, w Buenos Aires (w finale z Alberto Berasateguim).

Wiosnę na europejskich turniejach na nawierzchni ziemnej w 1994 roku rozpoczął wygraną w Estoril (w półfinale pokonał przyszłego triumfatora French Open Alberta Costę − zbieżność nazwisk przypadkowa, w finale broniącego tytułu Andrija Medwediewa). Doszedł także do finału w Barcelonie, ale nie sprostał w nim Richardowi Krajickowi. Ostatni turniej w karierze Costa wygrał latem 1994 roku, w San Marino (w finale z Niemcem Oliverem Grossem).

W kolejnych latach nie nawiązał już do poprzednich sukcesów. Był jeszcze w 3 finałach turniejowych, sporadycznie pokonywał graczy z czołówki światowej, m.in. w Indian Wells w 1995 roku Jima Couriera, na tym samym turnieju w 1996 roku Borisa Beckera i Alberta Costę, w Monte Carlo w 1996 Michaela Changa, w Monte Carlo w 1997 Wayne'a Ferreirę, w Barcelonie w 1998 Gustavo Kuertena, w Stuttgarcie w 1998 Àlexa Corretję. Ostatnie półfinały turniejów ATP World Tour osiągnął w 1997 roku (Båstad i San Marino). Po raz ostatni wystąpił we wrześniu 1999 na turnieju na Majorce.

Jako deblista najskuteczniejszą parę tworzył z rodakiem Tomásem Carbonellem (3 wygrane turnieje, ćwierćfinał French Open 1989).

Barw narodowych bronił w Pucharze Davisa (1992−1997), jako singlista i deblista (z Carbonellem i Corretją) oraz Drużynowym Pucharze Świata (finał w 1994, przegrany z zespołem niemieckim). Bilans jego występów w Pucharze Davisa wynosi 6 zwycięstw i 5 porażek.

Uczestniczył również w igrzyskach olimpijskich w Atlancie w 1996 roku, gdzie w 1 rundzie przegrał z Andreą Gaudenzim.

Po zakończeniu aktywnej kariery zajmował się pracą trenerską, uczestniczy także w rywalizacji weteranów (m.in. był finalistą turnieju cyklu Merrill Lynch Tour of Champions w Barcelonie w 2006).

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (6–7)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 5 kwietnia 1992 Estoril Ceglana Hiszpania Sergi Bruguera 4:6, 6:2, 6:2
Zwycięzca 2. 12 kwietnia 1992 Barcelona Ceglana Szwecja Magnus Gustafsson 6:4, 7:6(3), 6:4
Finalista 1. 3 maja 1992 Madryt Ceglana Hiszpania Sergi Bruguera 6:7(6), 2:6, 2:6
Finalista 2. 17 maja 1992 Rzym Ceglana Stany Zjednoczone Jim Courier 6:7(3), 0:6, 4:6
Finalista 3. 28 lutego 1993 Meksyk Ceglana Austria Thomas Muster 2:6, 4:6
Zwycięzca 3. 1 sierpnia 1993 Hilversum Ceglana Szwecja Magnus Gustafsson 6:1, 6:2, 6:3
Zwycięzca 4. 14 listopada 1993 Buenos Aires Ceglana Hiszpania Alberto Berasategui 3:6, 6:1, 6:4
Zwycięzca 5. 3 kwietnia 1994 Estoril Ceglana Ukraina Andrij Medwediew 4:6, 7:5, 6:4
Finalista 4. 10 kwietnia 1994 Barcelona Ceglana Holandia Richard Krajicek 4:6, 6:7(6), 2:6
Zwycięzca 6. 14 sierpnia 1994 San Marino Ceglana Niemcy Oliver Gross 6:1, 6:3
Finalista 5. 18 czerwca 1995 Porto Ceglana Hiszpania Alberto Berasategui 6:3, 3:6, 4:6
Finalista 6. 27 sierpnia 1995 Umag Ceglana Austria Thomas Muster 6:3, 6:7(5), 4:6
Finalista 7. 23 czerwca 1996 Bolonia Ceglana Hiszpania Alberto Berasategui 3:6, 4:6

Gra podwójna (5–3)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 13 listopada 1988 Buenos Aires Ceglana Hiszpania Javier Sánchez Argentyna Eduardo Bengoechea
Argentyna José Luis Clerc
6:3, 3:6, 6:3
Zwycięzca 2. 17 września 1989 Madryt Ceglana Hiszpania Tomás Carbonell Hiszpania Francisco Clavet
Czechosłowacja Tomáš Šmíd
7:5, 6:3
Finalista 1. 30 września 1990 Palermo Ceglana Argentyna Horacio de la Peña Hiszpania Sergio Casal
Hiszpania Emilio Sánchez
3:6, 4:6
Finalista 2. 16 czerwca 1991 Florencja Ceglana Hiszpania Juan Carlos Báguena Szwecja Ola Jonsson
Szwecja Magnus Larsson
6:3, 1:6, 1:6
Zwycięzca 3. 4 sierpnia 1991 San Marino Ceglana Hiszpania Jordi Arrese Argentyna Christian Miniussi
Urugwaj Diego Pérez
6:3, 3:6, 6:3
Finalista 3. 3 maja 1992 Madryt Ceglana Hiszpania Francisco Clavet Stany Zjednoczone Patrick Galbraith
Stany Zjednoczone Patrick McEnroe
3:6, 2:6
Zwycięzca 4. 2 maja 1993 Madryt Ceglana Hiszpania Tomás Carbonell Stany Zjednoczone Luke Jensen
Stany Zjednoczone Scott Melville
7:6, 6:2
Zwycięzca 5. 14 listopada 1993 Buenos Aires Ceglana Hiszpania Tomás Carbonell Hiszpania Sergio Casal
Hiszpania Emilio Sánchez
6:4, 6:4

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]